Narodowe Święto Niepodległości - 11 listopada 2020

W bieżacym roku przypada 102 rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Polacy, po 123 latach niewoli, po licznych buntach i powstaniach, po walkach, represjach, katorgach, w 1918 roku odzyskali wolność, Polska wróciła na mapy świata. Od 1795 roku Polska była pod zaborem rosyjskim, pruskim i austriackim, dopiero I wojna światowa postawiła zaborców po przeciwnych stronach, a my mogliśmy realnie myśleć o odzyskaniu suwerenności, wolności, niepodległości.

Dziś, nie mogąc uroczyście świętować, nie mogąc wziąść udziału w akademii szkolnej, obchodach, winniśmy pamięć o tym dniu i o wydarzeniach, o których przypomina.

Dzień ten obchodzono jako święto już od 1919 roku, oczywiście podczas wojny i w czasach PRL-u nie było to możliwe.

W tym roku, ze względu na stan epidemii i liczne obostrzenia musimy inaczej świętować ten ważny, wybrany przez Polaków dzień. Wywieśmy flagę, śpiewajmy pieśni patriotyczne, obejrzyjmy program poświęcony temu ważnemu wydarzeniu historycznemu. Po prostu PAMIĘTAJMY!!!

Z okazji 102 rocznicy odzyskania niepodległości w naszej szkole został ogłoszony Szkolny Konkurs Plastyczny pod hasłem :" Piękna nasza Polska cała", mający na celu ukazanie pięknych i atrakcyjnych miejsc w naszym kraju, ze szczególnym uwzględnieniem naszej " małej ojczyzny". Uczniowie przysłali zdjęcia swoich prac, a rozstrzygnięcie konkursu oraz wręczenie nagród odbędzie się po powrocie do stacjonarnych zajęć w szkole. Zapraszamy do obejrzenia prezentacji zawierającej niektóre prace plastyczne.

„Ojczyzna”

Ojczyzna moja – to ta ziemia droga,
Gdziem ujrzał słońce i gdziem poznał Boga,
Gdzie ojciec, bracia i gdzie matka miła
W polskiej mnie mowie pacierza uczyła.

Ojczyzna moja – to wioski i miasta,
Wśród pól lechickich sadzone od Piasta;
To rzeki, lasy, kwietne niwy, łąki,
Gdzie pieśń nadziei śpiewają skowronki.

Ojczyzna moja – to praojców sława,
Szczerbiec Chrobrego, cecorska buława,
To duch rycerski, szlachetny a męski,
To nasze wielkie zwycięstwa i klęski.

Ojczyzna moja – to te ciche pola,
Które od wieków zdeptała niewola,
To te kurhany, te smętne mogiły –
Co jej swobody obrońców przykryły.

Ojczyzna moja – to ten duch narodu,
Co żyje cudem wśród głodu i chłodu,
To ta nadzieja, co się w sercach kwieci,

Pracą u ojców, a piosnką u dzieci!

Materiał opracowany i nadesłany: Anna Dziedzic, Maria Smoleń-Drabik, Sabina Statek